We hebben een fantastische vakantie in Bali achter de rug. Regelmatig werd ik daar ’s morgens wakker en dacht “droom ik of zijn we er echt?”. Geen droom, wel een droomvakantie.
Villa Frangipani (edit 2016: de villa heeft inmiddels een andere eigenaar en de naam is gewijzigd) was echt zo mooi zoals op internet beloofd, of eigenlijk nog mooier. Een prachtige tuin vol met bloemen, uitzicht op zee, een eigen zwembad en personeel. Met dat personeel had ik de eerste dagen wat “moeite”. Niet met de mensen, want dat waren schatten, maar met het idee op zich. Zo gingen we op dag 2 naar de plaatselijke supermarkt om wat drinken te halen en spullen voor het ontbijt. Gusti, één van de tuinmannen, bracht ons met de auto. Ik had verwacht dat hij in de auto op ons zou wachten, maar nee, hij ging gelijk een karretje regelen (de karretjes zijn daar trouwens de helft van ons formaat, meer een hoog kinderkarretje). Hij liep achter het karretje met ons mee de hele supermarkt door. We hoefden de boodschappen er alleen maar in te leggen. Bij de kassa regelde hij alles, manlief kon betalen en vervolgens droeg hij de doos met boodschappen naar de auto. Het was even wennen voor iemand als ik die gewend is alles zelf te doen.
Sinta maakte het huis schoon, deed de was en afwas, haalde de boodschappen voor het eten en kookte elke dag weer de meest fantastische gerechten voor ons.
Gusti en Komang verzorgden de tuin en maakten het zwembad schoon. We hoefden niets zelf te doen, alleen maar te genieten. Echt een droomvakantie!
Madé, onze chauffeur, heeft ons vele mooie plekken op Bali laten zien.
We hebben fruit gegeten waarvan we niet eens wisten dat het bestond.
Ook heb ik durian (stinkvrucht) geproefd. Mijn moeder kon er mooi over vertellen van toen zij in Indië woonde. Zo mocht de vrucht niet in huis worden bewaard vanwege de vreselijke stank. Sinta keek me verbaasd aan toen ik vroeg of ze een durian voor me wilde meenemen van de markt. “Are you sure?” vroeg ze. Ja, ik wist het zeker, je moet toch alles een keer geproefd hebben!
Manlief haakte vanwege de reuk al af toen ze de schoongemaakte vrucht op tafel zette. Geen prettige lucht, maar ook weer niet zo erg als ik gedacht had. Voorzichtig, zonder al te veel door mijn neus te ademen, heb ik een paar stukken geproefd. De smaak vond ik zozo, maar het is toch vooral de reuk die het eten van durian verstoord. Ook bleef er een soort “putlucht” in mijn keel achter die me de verdere middag steeds bleef achtervolgen. Niet echt aangenaam…… Gelukkig hoefden we de rest van de durian niet weg te gooien. Putu, de man van Sinta, heeft het overschot met smaak opgegeten.
’s Avonds kwam Sinta altijd vragen wat we de volgende dag wilden eten. Af en toe diende ik een verzoeknummer in, maar vaak lieten we het aan haar over. Zo stelde ze op een dag voor om “duck (bebek) in Balinese sauce” voor ons te maken. Ze vertelde daarbij dat ze daarvoor de volgende ochtend vroeg naar de markt zou gaan om een verse eend te kopen. En met “vers” bedoelde ze dus een levende eend! Helaas waren we die dag met Madé op stap, anders was ik zeker in de keuken gaan kijken hoe ze die eend om zeep heeft geholpen en uiteraard klaargemaakt. De eend smaakte trouwens uitstekend! Net als de kip die ze op diverse manieren voor ons heeft klaargemaakt.
Manlief zou bij wijze van spreken zo terugvliegen om nog een keer haar “grilled chicken” te proeven. Ik ga dan uiteraard mee en dan wil ik nog een keer haar “rendang”, “saté babi met chilisaus”, “soto ajam”, “gado gado”, “opor ajam”, “noodle soup”, “babi ketjap”, nasi goreng met een mata sapi, lumper en niet te vergeten haar “nasi koening” proeven.
Afijn, jullie begrijpen het al, we zijn alweer aan het sparen.
Elke dag was een bijzondere dag, zelfs als we bij de villa bleven om te luieren, te zwemmen, te lezen of zomaar wat voor ons uit te staren. Gesprekjes met de plaatselijke bevolking die over het strand voor onze villa liepen, de lach van het mannetje van de “warung” om de hoek waar we af en toe bier en fris haalden, het geluid van de vogeltjes ’s morgens vroeg, de ondergaande zon en de lichten van de vissersbootjes ’s nachts op zee. Allemaal van die kleine dingen waar we van hebben genoten.
Zoveel verhalen, zoveel anekdotes, zoveel rare voorvallen, zulke mooie foto’s. We willen weer terug!
Salamat makan!