Een bruine boterham met hagelslag en Kip met Kerrie

Mijn zus eet het liefst een bruine boterham met hagelslag. Ze houdt niet van koken, nee zelfs niet van eten. Dat verzin ik niet zelf hoor! Ze heeft het me laatst nog verteld als reactie op al mijn recepten op dit weblog. Ze kookt uiteraard wel, anders zouden haar man en kinderen in opstand komen, maar ze doet het alleen maar omdat het moet. Ze heeft me wel beloofd dat ze na haar vakantie iets zou gaan maken van mijn weblog. Die vakantie is voorbij, dus zus ..........wat gaat het worden?? (Edit: zie haar commentaar onder dit bericht - 3e reactie van boven).

Eigenlijk vreemd als ik erover nadenk dat mijn zus niet van eten en koken houdt want we komen uit een gezin waar eten een belangrijke plaats innam. Mijn moeder kon lekker koken en ze deed het met veel plezier. We aten ook wel de “Hollandse pot”, maar veel liever kookte ze “over de grens”. Haar choucroute (zuurkoolschotel uit de Elzas), nasi goreng en kip met kerrie zijn me nog altijd bijgebleven. Pannenkoeken bakte ze als de beste en iedereen mocht altijd blijven eten. Mijn vader kookt ook heel graag, doet dat elke dag, bakt in het weekend zelf zijn brood en ook mijn broer vindt het leuk om in de keuken te rommelen.

Indisch eten is ons bij wijze van spreken met de paplepel ingegoten. Mijn moeder is namelijk geboren in Indonesië (toen nog Nederlands-Indië geheten). Zeer regelmatig maakte ze een Indische rijsttafel klaar of zomaar wat losse gerechten en als het feest was gingen we eten halen bij Toko Toet op de Beeklaan in Den Haag. Deze toko bestaat nu nog steeds en is beroemd binnen en buiten Den Haag! (Stond een paar maanden geleden in de Delicious). Ze leerde ons dat je rijst absoluut niet met mes en vork eet zoals de meeste Hollanders, maar met een lepel en een vork. Ze verbeterde ons altijd als we zeiden dat we nasi gingen eten als ze nasi goreng had gemaakt. "Potverdriedubbeltjes" zei ze dan, "nasi is gekookte rijst, we eten gebakken rijst, nasi goreng dus". Ze gruwde ervan als we - als er witte rijst (nasi dus) over was - rijst met boter en suiker wilden eten. Zelf kook (of haal) ik nog steeds regelmatig Indisch eten.

Mijn vader had als hobby duiken en tijdens onze vakanties in de jaren ’60 en ‘70 togen we met een groep duikers (duikvereniging Baracuda), tent en later caravan richting Spanje of Frankrijk (Bretagne/Normandië). Zo at ik in de jaren ’60 al Paella, leerde ik hoe je de poten/scharen van een kreeft moet uitpeuteren en toen ik een jaar of 8 was at ik mijn eerste oester. Dat eten van die oester kan ik me nog precies herinneren. Ik weet nog waar het was, hoe het er daar uitzag en hoe ik de oester vond smaken: een hap zout water met wat zand en heel glibberig. Op één van onze vakanties in Bretagne had mijn vader grote spinkrabben van zijn duiktocht meegenomen. Die moesten natuurlijk gegeten worden! Ik zie mijn moeder nog in de caravan bij een grote pan met kokend water staan, ze vond het eigenlijk heel griezelig. Ze gilde het uit terwijl ze de nog levende krabben erin deed en daarna het deksel stevig op de pan met kokend water hield: “help, ze willen er weer uit”.

Het plezier in koken heb ik van mijn moeder, maar op mijn zus is het dus niet overgeslagen. Zij is echter op een heel andere manier creatief! Ze maakt (onder andere) de mooiste fantasiepoppen. Ze heeft met haar creaties diverse malen op beurzen gestaan. Kijk, dat kan ik nou weer niet!

Nog even terug naar de Kip met kerrie van mijn moeder. Ik heb haar natuurlijk ooit het recept gevraagd, heb erbij gestaan toen ze het klaarmaakte, maar ik heb het nooit kunnen evenaren. Ze heeft helaas het recept nooit opgeschreven, ze maakte het altijd uit de losse pols: een snufje van dit, een lepeltje van dat, een beetje zus en een beetje zo.

Ik maak al jaren, bij gebrek aan mijn moeders recept, op mijn eigen manier Kip met kerrie. Het lijkt in de verte een klein beetje op die van mijn moeder. Het is gek (of misschien ook niet), maar iedere keer als ik het maak moet ik even aan haar denken.

Afgelopen week heb ik het weer eens gemaakt en dit keer heb ik een rode paprika in stukjes (omdat ik die toevallig nog had liggen) toegevoegd.

Kip met kerrie

• 100 gram santen*
• 500 gram kipfilet of kippendijfilet, in reepjes of blokjes
• 3 eetlepel olie (arachide of zonnebloem)
• 1 grote ui, fijngesneden
• 1 teentje knoflook, fijngehakt
• 1½ eetlepel geraspte verse gemberwortel
• 2 theelepels sambal (ik gebruik sambal manis)
• 2 eetlepels kerriepoeder (madras)
• 2 eetlepels bloem
• 1 stukje citroenschil
• 1 kaneelstokje
• zout naar smaak
• 2 eetlepels fijngesneden selderij

1. Los de santen op in 5 dl heet water.
2. Verhit een wok, voeg de olie toe en laat heet worden. 
3. Roerbak de kip  ± 5 minuten en neem uit de pan. 
4. Bak in het achtergebleven vet de ui, knoflook en gember ± 5 minuten. 
5. Roer sambal, kerrie en bloem erdoor en laat het mengsel nog even bakken.
6. Voeg de opgeloste santen, citroenschil en kaneelstokje toe en blijf roeren tot gladde saus ontstaat.
7. Laat de saus op zacht vuur nog  ± 15 minuten laten sudderen. Laat de kip de laatste 5 minuten meewarmen.
8. Verwijder de citroenschil en het kaneelstokje en breng de saus op smaak met zout. 
9. Voeg de fijngesneden selderij op het laatste moment toe.

Wij aten er rijst en een komkommersalade (atjar ketimoen) bij.

*Santen is geconcentreerde kokos en is in kuipjes/doosjes te koop bij toko's en bij de grotere supermarkten.